نکته ی دوم: معمولاً شاعران در پایان شعر خویش، نام ویژه ای را که نام شعری شاعر است به کار
می برند. به این نام تخلّص می گویند و به بیتی که دارای تخلّص است، بیت تخلّص می گویند. تخلّص
به معنای خلاص شدن و رهایی یافتن است. گویی شاعر با نوشتن تخلّص، از بند سخن آزاد می شود.
تخلّص مانند امضا و نشان است که در پایان شعر می آید.
مثلاً اسم اصلی حافظ، شمس الدّین محمّد است و نام شهریار، محمّد حسین بهجت تبریزی،
تخلّص کرده اند. گاه کاربرد فراوان تخلّص در { شهریار } و { حافظ } ولی این دو شاعر در شعر خویش
شعر باعث می شود که نام اصلی شاعر ناشناخته بماند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: